Latarnia morska w Niechorzu ma 45 m wysokości, leży w zachodniej części miasta na 22-metrowym klifie. Latarnię można zwiedzać codziennie w godzinach od 10.00 do 18.00. Ceny biletów normalny 3 zł, ulgowy 2 zł.

W drugiej połowie XIX-go wieku stwierdzono, że pomiędzy świecącą od 1857 roku w Świnoujściu latarnią morską i również silnie świecącą od 1838 roku latarnią w Jarosławcu powstała luka w oznakowaniu nawigacyjnym, której nie mogła wypełnić latarnia morska w Kołobrzegu ze względu na zbyt mały zasięg światła. Do opracowania projektu budowy latarni przystąpiono w roku 1863. Budowa trwała aż do 1866 roku, kiedy to 1 grudnia latarnia po raz pierwszy zaświeciła światłem.

Przekrój wieży latarni jest do wysokości 19 m czworokątny, natomiast powyżej (do wysokości 32,5 m) zmienia się na ośmiokątny o boku długości około 2,9 m. Na narożnikach ośmiokątnej wieży wypuszczone zostały lizeny, wykonane na przemian z cegły czerwonej oraz czarno-głazurowanej. Płaszczyzny pomiędzy lizenami wyłożone zostały jasnożółtą licowaną cegłą.

Wieża zwieńczona została silnym, wystającym gzymsem. Na wysokości 35,7 m znajduje się taras widokowy otaczający nadbudowę, nad którą wybudowana została laterna - wykonana ze stalowych teowników i szyb w trzech rzędach. Całość zwieńczona jest półkolistym, pokrytym błachą dachem.

We wnętrzu wieży wybudowana jest kręta klatka schodowa, którą po pokonaniu ponad 200 stopni wychodzi się na taras widokowy. Z obu stron do wieży przylegają przybudówki mieszkalne dla czterech rodzin latarników. Sięgają one do wysokości 12,2 m i zbudowane są z ciemnoczerwonej cegły.

Laterna została wyposażona w aparat Fresnela I klasy, według projektu Veit-Meyera. Początkowo źródłem światła była lampa olejowa, w której palił się knot nasączony olejem rzepakowym, którego zużycie wynosiło 1943 kg rocznie. Mechanizm zegarowy poruszał pierścieniową blachę z czterema otworami, co dawało wymaganą charakterystykę. Zgodnie z ówczesną instrukcją, światło zapalano pół godziny przed zachodem słońca, a gaszono o wschodzie. Czas zapalania tłumaczono tym, że w pochmurne dni ciemność następuje o wiele wcześniej, niż wynika to z astronomicznego zachodu słońca. Od strony południowej do latarni przylega dziedziniec, w którego obrębie znajdują się: stodoła, budynek inwentarski i maszynownie. Całość otoczona jest ceglanym murem, stanowiąc harmonijny zespół budowlany.

W czasie działań wojennych, w 1945 roku, pocisk artyleryjski zniszczył całkowicie laternę, w której mieściła się optyka i aparatura umożliwiająca świecenie latarni. Po wyzwoleniu latarnicy znaleźli w budynku 8 min, które założyli wycofujący się Niemcy. Na szczęście nie zdążyły one jednak wybuchnąć i dokonać dzieła zniszczenia.

W 1948 roku latarnia została całkowicie odbudowana według dawnej dokumentacji, jednak zastosowano już elektryczne źródło światła i optykę sprowadzoną ze Szwecji. Wtedy też prawdopodobnie elewacje wieży pomiędzy lizenami zostały otynkowane. W czasie odbudowy były też chwile pełne grozy. Otóż, zniszczona przez pocisk laterna wisiała na pogiętych elementach konstrukcyjnych nad zachodnią częścią budynku mieszkalnego. W trakcie odcinania wiszącej części cała konstrukcja spadła na dół i, przebijając dach i stropy, zatrzymała się dopiero w piwnicy. Na szczęście nikomu z ludzi nic się nie stało, ale budynek musiał być odremontowany.

Pierwszy raz po odbudowie światło w wieży rozbłysło 18 grudnia 1948 roku. Tutaj też, jako jeden z pierwszych latarników obsługujących latarnię morską, został zatrudniony były marynarz pływający w polskiej marynarce wojennej. W dowód uznania jego zasług wojennych, pomimo że stracił w czasie wojny rękę, powierzono mu bardzo ważną funkcję dbania o to, żeby nigdy nie zgasło światło na latarni.

Obecnie źródłem światła latarni jest żarówka umieszczona w obrotowym, czterokierunkowym aparacie optycznym z soczewkami pierścieniowymi. Żarówka ma moc 1000 W i jest umieszczona w zmieniaczu żarówek - gdy pali się jedna, druga pozostaje w rezerwie. Zabezpieczeniem latarni przed zanikiem napięcia jest agregat prądotwórczy umieszczony w dyżurce latarnika, która znajduje się 8 m od budynku.

Od 1997 roku funkcję latarnika objęła, po raz pierwszy na latarniach Wybrzeża Zachodniego, kobieta. Jest ona żoną latarnika, który pełni tę funkcję już jako przedstawiciel drugiego pokolenia. W Polsce na stanowisku latarnika morskiego pracują obecnie jeszcze dwie kobiety. Podmywany, stromy brzeg zabezpieczony został ciężką opaską betonową ciągnącą się na długości około 500 m.

Unikalny kompleks latarniany został uznany zabytkiem kultury narodowej i wpisany do rejestru zabytków województwa szczecińskiego pod numerem A-1350.

W 1999 roku Urząd Morski w Szczecinie przystąpił do remontu kapitalnego latarni. Wyremontowano wieżę latarnii i maszynownię, natomiast pobliski budynek inwetarski zasłaniający widok latarnii od południa rozebrano.

W 2000 roku dokończono remont kapitalny całego obiektu wykonując remont budynków mieszkalnych i inwentarskich oraz estetyzację całego otoczenia, rozebrano i postawiono na nowo mur otaczający cały obiekt. Kolorystyka całej latarni również uległa zmianie przy okazji wymiany dachów i stolarki okiennej i drzwiowej, które to zgodnie z projektem zostały wykonane w kolorze zielonym, a górująca nad całością wieża nabrała żółtego koloru. Laterna, znajdująca się na szczycie wieży, zgodnie ze spisem świateł, pozostała w kolorze białym.

Artykuł pochodzi ze strony Stowarzyszenia Miłośników Latarń Morskich: http://www.latarnie.com.pl/ , więcej informacji można znaleźć na tej stronie.